 |
РОДНЫЯ ВОБРАЗЫ
|
|
Вобразы мілыя роднага краю,
Смутак і радасьць мая!..
Якуб Колас
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Ахвярую загінулым на Нямізе
Сяджу ў вагоне мэтро,
які едзе праз час
бясспынку, бясспынку, бясспынку...
Завешваю баваўняным швэдарам вокны,
празь якія бачу халодныя рукі,
што намагаюцца ўчапіцца ў мяне.
Праязджаючы загнаную Нямігу
болей ня ў стане трымацца за паветра –
усе пасажыры і рэчы зьнікаюць –
я сам-насам
з настылымі пальцамі.
Не стае моцы...
Заплюшчваю вочы –
праходжу празь сьцены
ў трубы скаванай ракі.
Не маё цела
ўспамінае боль.
Не маё сэрца
моліць аб спакоі.
Не мая душа
стогне пра сьвятарні.
Я – рака...
Вакол вільготныя істоты
зьліваюцца ў апантаны вір...
Мой дух уздымаецца
над плёсам Нямігі.
Па берагах мае продкі
падаюць на калені,
моляць-просяць аб нечым
на знаёмай мове...
Не магу зразумець –
усё вышэй і вышэй
уздымаюся над вадой,
ператвараючыся ў белую пару.
Пачынаю лічыць услых –
спрабую стварыць час.
Бездапаможна...
Я – воблака...
Не адчуваю сябе –
ува мне толькі памяць.
Я – памяць...
Губляю сябе пакрысе –
хачу вырвацца і аб’яднацца...
з маланкай...
Я - дождж...
Кропля за кропляй
падаю на зямлю,
якая ўсмоктвае мяне.
Я – зямля...
У мяне ўваходзяць
нечыя калючыя абцасы.
Я – сьлед...
На мне ўзрастае парастак,
высмоктваючы маю ўпэўненасьць.
Я – кветка...
Я жыву.
Я жыву цэлую гадзіну
кветкай
каля Катэдральнага сабора...
2001
|
|
|
|
Падабаецца
Не падабаецца
|
|
|
2009–2020. Беларусь, Менск.
|
|
|
